Celem obecnego synodu jest pełna wiary i słuchania natchnień bożych
refleksja nad naszą wspólną drogą w Kościele. Do osiągnięcia tego celu
konieczna jest pewna diagnoza, wysłuchanie i refleksja nad tym co
było, co jest i czego oczekujemy, co możemy zmienić, aby nasz lokalny,
ale i powszechny Kościół stał się Kościołem żywym, zjednoczonym i
działającym w świecie.
Do tej refleksji mogą służyć poniższe
zagadnienia – należy je potraktować jako wskazówki, nie jako ankietę.
Należy skupić się na tych, które wydają się najbardziej istotne dla
danej grupy synodalnej. Wartościowe będą również myśli, które nie
wynikają z poniższych zagadnień, ale rodzą się w sercu dla dobra
Kościoła.
Każda wypowiedź jest ważna i musi wynikać z wiary, być
rozeznana na modlitwie, oparta na medytacji nad Słowem Bożym. Nie może
być skupiona tylko na krytyce czy pochwałach (choć nie należy unikać
ani jednego, ani drugiego). Prosimy o rzetelne, poważne podejście do
problemu. Ufamy, że nasz głos może dużo zmienić.
Podejmijmy
modlitwę i trud zaangażowania w tę sprawę, abyśmy prawdziwie podążali
razem.
ZAGADNIENIA SYNODALNE
1. Towarzysze podróży
Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus,
oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o
tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z
sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi (Łk 24, 13-15).
Jakie jest Twoje doświadczenie wspólnotowego odkrywania Boga,
bliźniego i siebie w Kościele?
Podkreśl wartość tego, co jest
dobre, godne rozwinięcia i pogłębienia, wskaż również obszar
wymagający poprawy, a może dostrzegasz wyraźny brak i masz pomysł jak
temu zaradzić? Jak Kościół może i powinien wyjść naprzeciw oddalonym i
pogubionym?
2. Słuchanie
Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów (Ap 2, 7a).
Czy we wspólnocie wiary mam sprzyjające środki, by „usłyszeć” głos
Boga? Czy słyszę głos bliźniego? Czy słyszę, co inni mówią w Kościele
i o Kościele? Czy nie odrzucam z zasady poglądów innych niż swoje? Na
ile sam jestem słuchany? Jakie mogą być powody „głuchoty” w Kościele i
jak tej „chorobie” zaradzić?
3. Zabieranie głosu
W nocy Pan przemówił do Pawła w widzeniu: «Przestań się lękać, a
przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na
ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście».
Pozostał więc i głosił im słowo Boże (Dz 18, 10-11a).
Czy jestem przygotowany, by zabrać głos we wspólnocie Kocioła? Czy
jestem gotów w sposób odważny, szczery i odpowiedzialny wypowiedzieć
się na ważne dla mnie zagadnienia? Jeśli nie – na jakie przeszkody
napotykam? Czego się obawiam? Dlaczego milczę? Gdzie dostrzegam winę
braku szczerości i odwagi w wypowiedziach wiernych, dlaczego modne
jest „szemranie”, a brak konstruktywnej rozmowy? Czy dbam o to, aby
nie skupiać się tylko na krytyce i własnym „ja”, lecz na tym, co może
pozytywnie wpłynąć na moją wspólnotę?
4. Celebrowanie
Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w
modlitwach (Dz 2, 42).
Jakie jest moje doświadczenie wspólnotowych celebracji – zwłaszcza
przeżywanej Eucharystii i nabożeństw? Co dla mnie jest
najistotniejsze? Co mogę podkreślić jako wyjątkowe i ważne? Jakie
mankamenty dostrzegam? Co przeszkadza w pełnym wejściu w doświadczenie
wiary? Czy liturgia, celebrans i jej oprawa przybliżają mnie do
Sacrum? Jak wspólnotowe doświadczenie wiary umacnia mnie w
codzienności, wskazuje kierunek działania, motywuje do świętości i
inspiruje do zaangażowania w budowanie cywilizacji opartej na
Ewangelii? Czy widzę obszar osobistego zaangażowania w celebrację?
Jakie przeszkody/braki dostrzegam w życiu liturgicznym Kościoła?
5. Współodpowiedzialni
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje
posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam
Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich (1Kor 12, 4-6).
W Kościele każdy ma swoje miejsce i zadanie – różnorodność talentów,
umiejętności i pasji winno służyć bliźnim w drodze wiary i poprawie
jakości życia w codzienności. Jak moje doświadczenie życie weryfikuje
tę prawdę? Jakie przeszkody i zaniedbania dostrzegam? Jak Kościół może
współpracować z zaangażowanymi w dobro wspólne – społecznikami,
politykami, naukowcami, pedagogami, zatroskanymi o ochronę praw
człowieka czy ekologię? Czy we współczesnym świecie dostrzegam szansę
na budowanie elit opartych o wartości chrześcijańskie?
6. Dialog w Kościele i społeczeństwie
Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej
godziny. Nadeszła [tam] kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus
rzekł do niej: «Daj Mi pić!» (Łk 4, 6b-7).
Gdybyś miał dzisiaj wyobrazić sobie Kościół jako budowlę – byłby
bardziej niedostępną twierdzą, czy domem z pięknym ogrodem, do którego
każdy ma wstęp, zaproszenie do rozmowy i poszukiwania prawdy? Jakie
jest twoje doświadczenie dialogu w Kościele? Jakie cechy dobrego
dialogu możesz wymienić, które winny być obecne w praktyce życia
Kościoła – m.in. w parafii, w relacji z poszukującymi i niewierzącymi,
z instytucjami świeckimi?
7. Ekumenizm
Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak
jak My stanowili jedno (J 17, 11b).
W naszej diecezji żyją obok siebie katolicy i ewangelicy, a w czasach
emigracji zarobkowej, także liczna grupa wyznawców prawosławia. Jakie
działania na rzecz jedności chrześcijan mogę wymienić? Jakie
inicjatywy są płaszczyzną spotkania wszystkich ochrzczonych? Jak
zachować troskę o tożsamość religijną przy poszukiwaniu dróg jedności?
Na jakie przeszkody natrafia ruch ekumeniczny? Jakie możliwości
pogłębienia i ożywienia inicjatyw ekumenicznych dostrzegam?
8. Władza i uczestnictwo
Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na
rynku bezczynnie i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy» (Mt
20, 3-4).
Zarządzenie w Kościele, jak mogę je scharakteryzować? Jaki wpływ na
określanie celów duszpasterskich i gospodarczych w parafii mają wierni
świeccy – szczególnie Parafialna Rada Duszpasterska i Rada
Ekonomiczna? Na ile ich rekomendacje są respektowane? Czy widzę realną
szansę na synodalny (realizowany wspólnie), uporządkowany system
zarządzania, weryfikowania rekomendacji, podejmowania decyzji,
odpowiedzialności i oceny jakości działań? Jakie zalety, a jakie
trudności widzę w większym zaangażowaniu świeckich w szeroko rozumiane
życie Kościoła – od parafii począwszy? Jak wierni świeccy mogli by
przedstawiać swoje stanowisko w sprawach dotyczących parafii,
dekanatu, diecezji?
9. Rozeznawanie i podejmowanie decyzji
Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy
są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie (1J
4, 1).
Jakimi zasadami kieruję się dokonując ważnych wyborów życiowych? Jak
rozwiązuję problemy? W oparciu o jaki system wartości dążę do obranych
celów?
10. Formowanie się w synodalności
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie
nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne (Dz 4,
32).
Jakie nadzieje wiążę z drogą synodalną dla Kościoła? Jak mogę się w
nią zaangażować, by przyniosła jak najlepsze owoce i jakich środków
oczekuję od Kościoła w tym względzie? Jakie działania należy podjąć w
formowaniu wiernych dla twórczego podążania razem?
PROPOZYCJA DLA GRUP SYNODALNYCH DZIECI I MŁODZIEŻY MŁODSZEJ
Materiały synodalne proponują następujące formy zaangażowania,
zwłaszcza dzieci i młodzieży:
Podejście narracyjne
Opowiadanie lub pisanie własnej historii wiary i podróży z Kościołem.
Można zaprosić uczestniczących w spotkaniu do opowiedzenia swojej
historii, swojego poglądu na wiarę i Kościół (z dostosowaniem do grup
wiekowych). Można zaprosić małą grupę osób do napisania wspólnego
tekstu; następnie poprosić inne grupy, które mogłyby zareagować na ten
tekst i skomentować go z własnego punktu widzenia. Otworzyć się na
słuchanie historii życia innych i podzielić się z grupami.
Warto poprosić o powiedzenie tego, czym jest Kościół, dlaczego jest
potrzebny w drodze wiary i czego potrzeba, aby „iść razem z Jezusem”.
Zapytać o określenie kluczowych słów dla swego doświadczenia wspólnej
drogi w Kościele. Istotne, by zapytani wyjaśnili, dlaczego przywołali
to czy inne słowo. Uczestnicy mogą następnie wybrać, które słowa są
najbardziej znaczące i najbardziej odpowiednie do przekazania
przesłania grupy.
Wykorzystanie obrazów i twórczości artystycznej
Komunikacja za pomocą obrazów pozwoli znaleźć obrazy, które najlepiej
oddają to, co oznacza dla nich wspólna droga w Kościele. Uczestnicy
mogą podzielić się tym, dlaczego wybrali ten konkretny obraz. Na
podstawie tych wymian można napisać wspólny tekst.
Indywidualna lub wspólna twórczość artystyczna. Uczestnicy są proszeni
o narysowanie obrazu Kościoła, w którym idą razem, i są proszeni o
skomentowanie swojego rysunku. Ludzie mogą również wspólnie tworzyć
twórczość artystyczną jako sposób wizualnego przedstawienia Kościoła
lub swojego miejsca w nim. Można poprosić następnie uczestników o
podzielenie się tym, co stworzyli; ich komentarze mogą być następnie
przekazywane, a także ich prace twórcze.
Wydział katechetyczny przygotuje konspekty do wykorzystania w ramach
katechezy i spotkań formacyjnych.